e30 historia e30 cz 1

[mario325E]

BMW E30

E30 3 seria była wprowadzona do produkcji pod koniec 1982 .W sprzedaży dostępna od 1983, oferowano wtedy wersjie 316, 318i, 320i i 323i.Modele 320i i 323i miały sześcio cylindrowe rzędowe silniki oraz wyposażone w tz. "check control" czyli komputer testujacy sprawność wszystkich układów. Pod koniec 1984 roku E30 była dostępna w wersji 4-drzwiowej.W 1985 dokonano kilku zmian w 3 serii. Po pierwsze 320i dostał nowy silnik o mocy 129 KM.Potem został wprowadzona jednostka 324d, była to pierwsza 3 która dostał dieslowski silnik.Miało to sześć cylindrów i 86 KM.

Potem wprowadzono nowe jednostki 325i, 325e, 325ix i 325i kabrio. 325i ma 170 KM mocy i zastapiło 323i. 325ix miało na 4 koła napęd a 325i kabrio było pierwszym kabrioletem wyprodukowanym przez BMW.

W 1987 roku do modelu 324td dodano turbo co podniosło moc samochodu o 29 KM.To był rok w którym 3 seria poddana został małem feceliftingowi.Pozmieniano zderzaki na plastikowe i wstawino nowe tylne światła tz. szerokie. W 1988 roku 316i otrzymała nowy silnik M40 o mocy 100 KM. E30 było wtedy dostępne róznież jako Touring (kombi). W tej wersji występowały modele 320i, 325i, 325ix oraz 324td a w 1989 roku 318i i 318is. Model 318is posiadał 16 zaworowy silnik o mocy 136 KM. W 1991 do wesji Touring dołączyło tez 316i. To był też rok w którym poddano faceliftingowi werjse kabrio. W 1991 roku zaprzestano produkcji wesji sedan,kabrio było dostępne do 1993 a wszystkie cztero cylindrówki wersji Touring aż do 1994.

Artykuł o BMW E30

Sedan

Kombi

[mario325E]

czesc 2 Coupe

[mario325E]

czesc 3Cabrio

[mario325E]

cz 4

Alpina

[mario325E]

cz 5BMW E30 M3

BMW M3 jest przez wielu uznawane za kultowy model marki. Natomiast eMka w typoszeregu E30, jest uznana za najlepszą wersję M3, jaka kiedykolwiek opuściła bramy fabryki. Zapewne jest to spowodowane tym, że M3 w typie E30 było gruntownie przebudowaną wersją Coupe zwykłej, cywilnej trójki. Wersja M Power, w typie E30 posiadała najmniejszy z możliwych silników, który został stworzony przez firmę M. Jest to zaledwie cztero cylindrowa jednostka, o trzech różnych pojemnościach, zależących od modelu.

BMW stworzyło aż 7 różnych wersji M3:

M3

Jest to pierwsza wersja modelu M3. Początkowo posiadała motor o mocy (w wersji bez katalizatora) 200KM, oraz (z kat.) 195KM. W 1989 roku zastąpiono ten model nowym, którego silnik posiadał moc 215KM. W wyposażeniu nie zmieniło się nic szczególnego.

M3 Cecotto

Była to wersja zbudowana w bardzo limitowanej serii 505 sztuk. W nazwie dano nazwisko słynnego kierowcy, który za kierownicą beemek, wywalczył nie jeden mistrzowski tytuł. Można go odróżnić od innych eMek, dokładanym spojlerkiem montowanym pod przedni spojler ze zwykłej wersji M3. Posiadał on światła przeciwmgielne. Tylny spojler odróżniał się od wersji M3, malutką lotką montowaną na klapie bagażnika, pod tylnym skrzydłem. Kolejnym i ostatnim wyróżnikiem wersji Cecotto, są jej alufelgi, których środek był malowany na czarno, natomiast rant pozostawał srebrny. Cecotto miał ten sam motor co M3, o mocy 215KM.

M3 Evo

Jest to równie rzadki model co Cecotto. Wyprodukowano go zaledwie 501 sztuk. Jego wyróżnikiem jest przedni spojler, który wygląda prawie identycznie jak w Cecotto, tylko że niema świateł przeciwmgielnych. W ich miejscu są umieszczone wloty powietrza do hamulców. Pokrywa klawiatury silnika, oraz kolektor dolotowy, zostały pomalowane na biało, a na nich umieszczono trzy kolorowy znak firmy M. Tylny spojler jest taki sam jak w Cecotto. Alufelgi są całe srebrne.

M3 Sport Evo

Wersja Sport Evolution jest najlepszą M3-jką, jaka została zrobiona na bazie E30. Jest to najłatwiejsza do rozpoznania wersja eMki, ponieważ ma najbardziej charakterystyczne zmiany. Przedni spojler wygląda tak jak w M3, tylko że zamiast dużego dodatkowego spojlera jak w Evo czy Cecotto, ma małą lotkę montowaną pod przednim spojlerem. Tylny spojler nie posiada lotki pod skrzydłem. Jest za to regulowany. Mianowicie jego górna część jest wysuwana. Przez to właśnie, często można spotkać się z tym, że M3 SE ma raz spojler wyglądający jak w zwykłym M3, albo jego górna część jest wysunięta. Alufelgi podobnie jak w Cecotto, są malowane na czarno (prócz rantów). Silnik ma zwiększoną pojemność do 2,5 litra. Można go bardzo łatwo rozpoznać, ponieważ jako jedyny ma czerwone fajki od świec.

We wnętrzu jako w jedynej M3 E30, były montowane typowo kubełkowe fotele Recaro. Kolejnymi wyróżnikami były: czerwone pasy bezpieczeństwa; obszyta zamszem kierownica, lewarek dźwigni zmiany biegów, oraz dźwignia hamulca ręcznego. Sport Evolution w miejscu świateł przeciwmgielnych ma tak jak model Evo, wloty powietrza do chłodzenia hamulców. Jest to bardzo rzadki model. Wyprodukowano go zaledwie w ilości 600 sztuk.

320iS

Jest to tzw. Włoskie M3. Nazwa pochodzi stąd, że ten model był zbudowany specjalnie na rynek Włoski. Wymusiły to bardzo wysokie podatki we Włoszech, dla posiadaczy samochodów z silnikami o większej pojemności niż 2 litry. W związku z tym, że M3 miała zaledwie o 0.3 litra większą pojemność, zdecydowano się ją zmniejszyć do 2 litrów. 320iS z zewnątrz wygląda jak zwykłe Coupe z ospoilerowaniem M Technik II.

M3

[mario325E]

cz 6

[mario325E]

[mario325E]

cz 8

[mario325E]

cz 9

[mario325E]

cz10

BMW w sporcie - Touring Cars - lata 1979 do dziś

Samochodami, które nigdy nie wystąpiły oficjalnie w barwach firmowych BMW były modele późniejszej serii 5. A początki istnienia sporych, czterodrzwiowych limuzyn w sporcie sięgają już modelu 3.0si - protoplasty dzisiejszych "piątek", który zaczął pojawiać się na torach w początkach lat 70-tych. Pod koniec lat 70-tych wysłużony model 3.0si zaczął być zastępowany pierwszym modelem serii pięć - E12.

Model E12 odniósł większe sukcesy niż jego poprzednik, miedzy innymi wygrywając 24 godzinny wyścig w Spa w 1977 i to pomimo tego, że BMW niezbyt interesowało się rozwojem jego "kariery" sportowej, ograniczając swoje wsparcie praktycznie do pomocy w kwestiach związanych z homologacją samochodu. Maksymalna moc wyścigowego E12 kształtowała się gdzieś w okolicach 280 KM. Jednak samochody te najczęściej można było spotkać w opcji z 240 konnym silnikem, co pozwalało na rozpędzenie ciężkiego, ważącego 1.200 kg samochodu do 100 km/h w 8.0s.

W swoim kolejnym wcieleniu - E28 - "piątka" nadal była widoczna na torach wyścigowych. Homologowany został model 528. Niestety ze względów formalnych (zbyt mała produkcja) homologacji nie mógł otrzymać 286 konny, 6-cio cylindrowy, 24 zaworowy silnik znany z póżniejszego M635 i pierwszego M5. Homologowany silnik 2.8 litra dysponował mocą "tylko" 240 KM. Jednak nawet to pozwoliło na zdobycie w 1982 roku teamowi Kelleners-Grano mistrzostwa Europy.

Podobnym "zapomnianym" sportowym dzieckiem BMW był model 6, który w drugiej połowie lat 70-tych zastąpił nieco już przestarzałą konstrukcję BMW CS. Jednak, chociaż na normalnej ulicy BMW serii 6 zdecydowanie górowało nad swoim poprzednikiem praktycznie pod każdym względem, to jednak na torze wyścigowym sytuacja nie była już taka prosta. Nowa "szóstka" była znacznie większa i cięższa (1190kg) od swojej poprzedniczki. Wymogi homologacyjne uniemożliwiały stosowanie wielozaworowej głowicy silnika, tak więc pierwsze wyścigowe 635 dysponowało silnikiem o 100 koni słabszym niż jego poprzednik.

Kilka lat później, w 1983, BMW 635 zostało homologowane zgodnie z wymaganiami tzw. Grupy A - dopuszczającej dokonywanie większego zakresu modyfikacji. Tak więc A-grupowe 635 dysponowało mocą 285 koni (w porównaniu do 218 koni wersji "cywilnej"). Przyśpieszało do 100 w 6.7 sekundy. Może nie były to wartości zbyt oszałamiające (szczególnie w porównaniu z konkurencją Volvo turbo czy też Jaguara V12) niemniej jednak w połączeniu z niezwykłą niezawodnością "sześćsetki" pozwalały osiągać spore sukcesy. Już w swym debiutanckim, 500 kilometrowym wyścigu w Monzie BMW zajęło osiem z pierwszych dziesięciu miejsc. BMW jeszcze wielokrotnie wygrywało, nawet w ostatnim roku swojej sportowej kariery zdobywająz wraz z Roberto Ravaglią tytuł Mistrza Europy 1986.

Podczas gdy na torach wyścigowych odnosiło sukcesy 635i konstruktorzy z BMW Motorsport usilnie pracowali nad samochodem, który na prawdę mógłby zdominować sportową konkurencję. Ze względów homologacyjnych, a także marketnigowych (silna konkurencja ze strony bardzo szybkiego, małego Mercedesa 190 2.3-16), wybór padł na model E30. Warto też przypomnieć, że jeszcze przed pokazaniem się legendarnego M3 model E30 z powodzeniem startował w kilku wyścigach (w 1986 Winni Vogt zdobył tytuł Mistrzowski w klasie do 2.5 litra na E30 325i).

Sercem M3 był zupełnie nowy silnik zbudowany na bazie sześciocylindrowego, 286 konnego, dwudziestocztero zaworowego silnika znanego z modeli E28 M5 oraz E24 M635i tylko, dosłownie, skróconego o 2 cylindry. Nowy, czterocylindrowy silnik otrzymał oznaczenie S14 i w wersji "drogowej" dawał 195 do 200 koni mocy (z katalizatorem lub bez) i przyspieszenie 0-100 w 7 sek. Później w kolejnych wersjach moc wzrastała poprzez 200 koni (Evo I), 220/215 (Evo II) do 238 koni (Evo III - SportEvolution). W wersji Evo III, produkowanej tylko przez 3 miesiące od stycznia do marca 1990 silnik S14 miał pojemność 2.5 litra i "drogowe" M3 osiągało 100 w 6.2 sek. Wersje torowe M3 osiągały jeszcze lepsze wyniki. Debiutancki model z 1987 z silnika 2.3 litra osiągał moc 295 koni i przyspieszenie 0-100 5.0 sek. Moc modelu Evo III wynosiła 365 koni, przyspieszenie 4.6 sek. a maksymalna predkość od ok. 280 do 300 km/h (w zależności od przełożeń skrzyni biegów).

Istniała też 2 litrowa odmiana M3, zgodna z przepisami BTCC, która osiągała moc rzędu 275 koni. Od początku pojawienie się M3 na torach wyścigowych okazało się być olbrzymim sukcesem. Ku zaskoczeniu wszystkich, okazało się, że to relatywnie słabe 295 konne auto bez problemu wygrywało z konkurencją 360-480 konnych Fordów Sierra Cosworth zdobywając mistrzostwa Europy w latach 1987, 1988, Mistrzostwa DTC w 1989, 1990 Mistrzostwo BTCC w 1991 i wiele innych. M3, niejako niechcący (bez specjalnego oficjalnego poparcia BMW) wygrywało też w rajdach (Mistrzostwo Belgii 1988, oraz Belgii, Francji, Hiszpanii, Holandii i Jugosławii w 1989 oraz Francji i Jugosławii w 1990).

Po pięcioletnim okresie dominacji M3 na torach wyścigowych świata przyszła pora na zmianę. Pochodząca praktycznie z końca lat 70-tych konstrukcja E30 nie była już w stanie sprostać nowym wymaganiom technologicznym, szczególnie w zakresie aerodynamiki. Ponadto w 1991 roku BMW zaprezentowało następcę serii 3 - E36, a BMW zawsze lubiło mocno wykorzystywać sukcesy sportowe w kampanii marketingowej. W 1992 model M3 E30 został zastąpiony przez dwudrzwiowe E36 coupe wyposażone w praktycznie ten sam silnik co jego poprzednik, z tym, że w 2 litrowej specyfikacji zgodnej z regulaminem BTCC. Nosiły one oznaczenie 318iS i osiagały moc rzedu 270 koni.

W roku 1993, po zmianach w regulaminie Super Touring miejsce E36 coupe musiała zająć typowa, czterodrzwiowa limuzyna. Nowa maszyna otrzymała oznaczenie 318i jednak większość pozespołów (w tym silnik) z 318iS. W 1994 przyszła pora na kolejne zmiany. 318i otrzymało zupełnie nowy pakiet aerodynamiczny, sekwencyjną skrzynię biegów oraz nowy silnik (dotychczasowemu silnikowi S14, pochodzącemu jeszcze z modelu E30 M3 kończyła się homologacja w 1995) bazujący na 16 zaworowym, czterocylindrowym silniku M42, znanym z "drogowej" wersji BMW 318iS, noszący oznaczenie S42. W sezonie 1995 E36 otrzymało kolejną wersję pakietu aerodynamicznego, fotel kierowcy został tak daleko przesunięty do tyłu (dystrybucja wagi), że praktycznie znajdował się na miejscu siedzenia i miejsca na nogi dla pasażera z tyłu. Samochód otrzymał też nową "naklejkę" - 320i.

Kolejno w latach 1996, 1997 w modelu E36 320i udawało się coraz bardziej poprawiać stosunek wagi do mocy i tak samochód z roku 1997 dysponował mocą 305 koni co w przeliczeniu dawało 311 koni/tonę. Równolegle z rozwijaniym w Europie dwulitrowym "Supertourer'em" w USA karierę wyścigową robiło E36 M3, bazujące na nowym, sześciocylindrowym silniku z 286 konnego "drogowego" M3. Amerykańskie regulacje nie nakładały aż takich ograniczeń jak europejska klasa Supertouring, tak więc E36 M3 otrzymało znacznie bardziej agresywny zestaw aerodynamiczny i szerszy rozstaw kół. Amerykańskie M3 osiągały do 380 koni mocy. Pomimo coraz większej konkurencji, oraz przepisów dyskryminujących samochody z tylnym napędem (kary dodatkowej wagi) E36 wygrywało na całym świecie m.in. w 1992 i 1993 Mistrzostwo BTTC, w 1994 Mistrzostwo Niemiec w pucharze ADAC D1, w 1995, w 1996 Mistrzostwo IMSA GTS-2, w 1997 Mistrzostwo Włoch czy też w 1998 tytuł German Super Touring.

Bardzo ciekawym "wypadkiem przy pracy" jest pojawienie się wyścigowego modelu Z3. Jest to bardzo specjalny model Z3, biorący udział w bardzo specjalnych wyścigach - wyścigach na lodzie. Samochód ten został zbudowany przez francuski team Oreca, ma naped na cztery koła oraz wszystkie cztery koła skrętne. Napędzany jest przez dwulitrowe silniki, bazujące na znanym silniku M42, dające moc rzędu 250 koni. Samochód ten powstał w połowie 1996 roku. Jednak już w sezonie '96-'97 Z3 wygrało w klasie do dwóch litrów i zajęło trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej.

Najmłodszym wyścigowym dzieckiem koncernu z Monachium jest oczywiście zaprezentowana w 1998 roku nowa "trójka" - E46. Czy jednak będzie ona godną następczynią E30 i E36? Jest ona znacznie większa od swoich poprzedniczek - praktycznie tak duża jak "piątka" E28 z połowy lat osiemdziesiątych. Czy będzie mogła więc z powodzeniem startować w wyścigach? Początki są jednak wcale obiecujące. 14 Listopada 1998 E46 wygrało swój dziewiczy wyścig - 6-cio godzinny maraton na torze Vallelunga. Na uwagę zasługuje też fakt, że samochód ten był napędzany dwulitrowym silnikiem diesla. BMW zaprezentowało też modeł E46 zgodny z przepisami nowej kategorii DTC - tak więc miejmy nadzieję, że sportowa przyszłość E46 będzie godna jego dziedzictwa.

[mario325E]

cz 11 Sport

ARTYKUL NIE JEST MOJEGO AUTORSTWA---- ALE MYSLE ZE LETURA WARTA UWAGI DLA MILOSNIKA - MAM NADZIEJE ZE SIE NIE POWIELILEM ALE NIE ZNALAZLEM NA FORUM HISTORII E30 JESLI TE INFORMACJE JUZ TU GDZIES MAMY TO SORKI.

Źródła:

http://slave.e-edukacja.pl/~darcoe28/e30/index.html

http://www.bmw-klub.pl/samochody/touring2.htm

[mario325E]

Artykuł z AŚ 2005 r